Tevreden!

Een paar maanden heb ik gedacht dat ik nooit meer de oude Bird zou worden. Een paar maanden voelde ik me klein, onzeker, bang. Angst voor de toekomst, angst voor de buitenwereld, angst voor mijn eigen lichaam. De laatste maanden voelde als verliezen. BarbaBella leek alsnog te gaan winnen. Klein, onzeker en bang. Het is 5 juni. Na maanden van strijd tegen de gewenning aan één borst, tegen de verschrikkelijke chemokuren, de infusen, tegen alle veranderingen in mijn eigen vertrouwde lichaam, tegen de verschijnselen van de hormoonpillen, tegen de angst voor de toekomst, tegen de vermoeidheid, tegen de emoties, na al die maanden, kan ik nu met een heel trots gevoel zeggen dat het goed met me gaat.
Het is vrijdag 5 juni en ik voel me goed, ik voel me tevreden......... Ik heb gewonnen!

Het werd Mei. Iedere maandag en iedere donderdag stond Iels op me te wachten. Net als vroeger toen we naar de grote school fietste. Nu niet naar de SSGM, maar samen naar de kankerclub. Samen naar Herstel & Balans. Ik hou nu al van ze, van mijn club, mijn lotgenoten.
In Mei ging ik iedere maandag en donderdag vol goede moed richting Souburg. Praten, ontspanningsoefeningen, praten, huilen, praten, lachen, luisteren. Ieder met z'n eigen verhaal, ieder met z'n eigen achtergrond. Ieder in z'n eigen wereld, maar allemaal met één ziekte met dezelfde naam: Kanker.

Als warming-up wandelen we wel eens buiten. Onze fysio heeft een trainingspak en achterop staat met grote letters: "In Balans". Toen we laatst al pratend en lachend met elkaar wandelden, fietsten er drie mensen achterop. Ze lazen de tekst en riepen dat ze zo ook in Balans wilde komen. Bijna in koor riepen we terug: "Dat kan, maar daar moet je wel wat voor doen........dan moet je wel eerst Kanker krijgen........."

In de kleedkamer van Herstel & Balans worden borsten vergeleken, wordt een stoma geshowd. Wordt mijn litteken bekeken. In de kleedkamer zijn we onder elkaar en praten we over wat anders is geworden. Praten we over dingen die je tegen niemand anders zegt. Over hoe de sex nu is, over naar de wc gaan. Over haren die op plaatsen groeien waar ze nooit zaten. Allemaal omdat wij als geen ander weten hoe het is om een vreemde te zijn in je eigen lichaam. Allemaal omdat we samen een proces in zijn gegaan om herstel en balans te vinden. Allemaal willen we weer door na een moeilijke tijd. En bij allemaal, maar in ieder geval bij mezelf, lijkt dat goed te lukken. Afgelopen week werden we opnieuw getest. BMI, hartslag, RPM, alles werd weer gemeten. Ik was vierendertig procent vooruit gegaan. Wat het precies betekent weet ik niet, maar ik weet wel dat het heerlijk voelt. Iedere keer als ik op een apparaat zit of aan een halter hang voel ik de kracht in mijn spieren aanspannen en voel ik sterker worden. Ik ben op de goede weg. Vorige week liep ik 2 x 5 minuten hard. 2 x 5 minuten..... M'n hart sloeg in mijn keel. De rest van de dag lag ik voor pampus, maar ik was tevreden.
De laatste keer dat ik hard liep was op 5 oktober. Samen met zwager sportmaat door de duinen van Dishoek, wetende dat dat voorlopig mijn laatste rondje zou zijn. Die avond ervoor had ik voor het laatst een sigaret gerookt. Ik stopte met roken, ik stopte met lopen, want ik had Kanker. Roken doe ik nog steeds niet, lopen weer wel. 2 x 5 minuten. Wat een overwinning!

Het werd Mei, maar het ging nog niet echt veel beter. Ik bleef klein, onzeker en bang. Ondanks alle liefde, ondanks Herstel & Balans, ondanks dat ik weer een kilo lichter was, ondanks dat de zon steeds meer ging schijnen en mijn fysieke kracht leek toe te nemen. Het werd Mei en we hadden een weekje Italiaanse Dolomieten geboekt. Samen met Ennie en Carien richting Noord-Italie. De hormoonpillen zorgen voor heftige emotionele reacties, zo ook toen ik in de vroege ochtend Sam en Fitz een kus gaf en ze een: "tot over een week" toefluisterde. Alle instructies lagen klaar. De ouders van Colette zouden dagelijks langskomen voor de nodige knuffels. Buurvrouw Anja zorgde voor eten en drinken en mailde dagelijks hun wel en wee door en Babette maakte de slaapkamer af en zou extra lief voor ze zijn. Niets stond een heerlijk ontspannen weekje dus in de weg. Nordicwalking stokken mee, alle nieuwe kleren mee die een week ervoor in de V&D van Bergen op Zoom waren ingekocht. Mijn outdoor outfits variëren in de maten 40 t/m 44, maar een afritsbroek in maatje 48 moest toch eerst gekocht worden........

De ANWB-week was in trek. Zo erg dat we moesten uitwijken naar een ander hotel. Hotel Masl. Tijdens de rondleiding ontdekte ik een digitale weegschaal. Wat een mazzel...... Inmiddels was er zeven kilo af en ik had me voorgenomen geen kilo aan te komen. Iedere ochtend liep ik gehuld in slechts een badjas naar de weegschaal om vervolgens het zwembad op te zoeken. Het zwembad van Hotel Masl was niet groot, maar weer had ik mazzel. Een ingebouwde knop zorgde voor stroming. Normaal gesproken laat je door die knop je rug onder water masseren, maar ik had bedacht dat ik tegen die stroom in kon zwemmen en zodoende op dezelfde plaats bleef. Zal een gek gezicht geweest zijn voor de schoonmaakster die me iedere morgen een "Gute morgen" wenste. Na het ontbijt volgde een wandeling. Zon, frisse natuur, prachtige vergezichten, een heerlijke sfeer en natuurlijk Roof. Ik genoot. Wij genoten. Alles leek te kloppen. Het eerste saunabezoek gaf een lichte angst, maar die verdween toen ik eenmaal naakt in een biosauna naar mezelf keek. Het was de eerste keer dat ik dacht: Best mooi.........

Een dag later lag ik met Carien als een Gooise vrouw in een bad met Alpenmelk en honing. Roof koos voor massages en samen genoten we volop. Op de rugblessure van Ennie na klopte in die week alles. Alles......... Zelfs de wijzer van de weegschaal. Dagelijks las ik de mail van buurvrouw Anja dat met Sam en Fitz alles goed ging en dus genoten we nog harder. Opstaan, zwemmen, eten, wandelen, sauna, wijn, eten en slapen en ondertussen heel veel lol met elkaar. Van Roof kreeg ik keer op keer een knipoog. Ze zag dat ik zichtbaar genoot, dat het kleine, onzekere, bange Vogeltje weer leek te vliegen. We leerden lieve mensen kennen. ANWB-ers onder elkaar. Ieder met z'n eigen verhaal. Wij met dat van ons. Een feestavond zorgde voor hilarische momenten. Dansen, Djiven, Chachacha's. De Vogeltjesdans en zelfs een polonaise door de keuken met Birdy voorop. Roof, Ennie, Carien, onze ANWB-vrienden en een bus bejaarden. Allemaal stonden we op de dansvloer en regelmatig gilde ik "hie-haaaas" door de zaal. Wat een heerlijk gevoel.......
De volgende ochtend, toen ik na mijn zwemuurtje op het terras achter de laptop zat en de bus met bejaarden vertrok werd ik door menig Duitse vrouw bedankt "für die schöne Abend". De lach op mijn gezicht verdween die dag niet meer.

's Avonds namen we afscheid van onze ANWB-vrienden. Roof en ik gaven een rondje. Zelfs de hoteleigenaren kwamen erbij zitten. Ik proostte en nam het woord: "Lieve mensen, mag ik proosten op de toekomst, proosten op de oude Bird. Ik heb me in maanden niet zo goed gevoeld dan nu. Hier in Italië waar het allemaal begon...... De strijd tegen BarbaBella.......... Het lijkt erop dat ik heb gewonnen. Dank jullie wel, Proost". Een traan, een knipoog, nog een traan, een kus.
Eenmaal thuis vloeiden er weer tranen van geluk. Sam en Fitz zaten kerngezond in de voortuin, bloemen sierden de tafel. De was lag gestreken op de wasmand. De slaapkamer was een plaatje. Babette had haar best gedaan.
Roof gebood me rustig aan te doen. Niet meteen doordraven, maar even afwachten of deze steigende lijn door zou zetten. 's Middags zaten we samen bij de protheseboer. Ik ging een nieuwe tiet uitzoeken. Eenmaal in het kamertje mocht ik mijn bovenlijf ontbloten en kwamen er verschillende modellen voorbij. Ik dacht aan mijn moeder en aan het moment toen we na haar dood haar kleren uitzochten. Ik hoor Grote zus nog roepen: "Wat moeten we hiermee?" Het was haar siliconentiet. Hadden we hem maar bewaard, het moet ongeveer dezelfde maat geweest zijn.
Ondertussen bleven er steeds minder tieten liggen en zat Roof als de jury van Idols nee te schudden of ja te knikken als er weer één in mijn speciale BH werd geduwd door de aardige mevrouw. Uiteindelijk bleven er twee liggen. Een zeventje en een achtje. Toen ik vroeg waar die cijfers voor stonden kreeg ik spontaan drie opvliegers achter elkaar. "De zeven is een C-cup en de acht staat voor een D"........ Roof ging voor D, uiteraard, maar Roof kan nog meer willen, ik ging voor C! Na maanden plat leek de C eerder een Dolomiet dan een gewone tiet. C was meer dan voldoende.
Na de operatie is mijn linkerborst gegroeid, omdat mijn hormonen zich nu alleen daar concentreren, D vind ik te groot. D klinkt ook wat harder dan C. En, niet te vergeten, er moet nog ruim 8 kilo af, dus werd het C............. En we noemen haar........... Cees, spreek uit als Sees. Een leuke naam voor iets dat nu naast de andere cavia's, mijn pruiken, in een doosje ligt. Voorlopig ligt Cees daar goed. Mooi plat is niet lelijk......... Met plat ben ik nu even tevreden.

Vorige week was het de stadsloop. Met opgeheven hoofd stonden we de lopers aan te moedigen. Hup Irma Heeren, Hup collega Johan, Hup man van Agnes. Hup iedereen. Ook een snelle traan, het besef dat ik niet mee kon doen, maar de lach op mijn gebruinde gezicht overheerste. Koffie bij de Bommel, een décafeetje, gewone koffie zorgt standaard voor een opvlieger, een extra koekje van Agnes. Sinds lange tijd zat ik te stralen op mijn vertrouwde terras en kon ik op de vraag: "Hoe is het met je?" oprecht antwoorden: "Goed!"

De vermoeidheid blijft, de opvliegers ook, de veranderingen in mijn lichaam zijn soms moeilijk te accepteren. Ik blijf bang voor alles wat ik voel. Gister moesten we terug naar de huisarts. Er waren inmiddels longfoto's gemaakt. Benauwdheid speelde me al een aantal weken parten. Piepende longen, korte nachten. Was het mijn hooikoorts? Een allergische reactie op de hormoonpillen of was het wat anders? Zat het misschien in mijn longen, de kanker? Ietwat gespannen namen we plaats. De dokter liet ons niet lang wachten. "Geen kanker mevrouw, wel onrustige longen. Rookt u?" "Niet meer dokter". "Heeft u katten?" "Ja, dokter, het zijn overigens niet echt katten, maar meer kinderen". "Zoals u wilt, ik zie in uw gegevens dat de allergie voor katten een hoge score heeft....... " Mijn gedachten waren alweer ergens anders. Ergens in de verte hoorde ik Roof vragen stellen over stofzuigen, huisstofmijt en graspollen. Roof en stofzuigen, grappig......... Het zat niet in mijn longen, wat een opluchting!

De vermoeidheid blijft, de opvliegers ook, de veranderingen in mijn lichaam zijn soms moeilijk te accepteren. Ik blijf bang voor alles wat ik voel. Maar ondanks dat voel ik me goed. Volgende week ga ik weer beginnen op mijn werk. Twee maal twee uur. Na negen maanden afwezigheid ga ik mij rentree maken. Samen met de twee ochtenden Herstel & Balans is dat voorlopig voldoende.

De rest van de Pinksterdagen genoten we op het strand. Ik loop niet meer met een gebogen hoofd achter Roof aan, maar ga fier voorop over de planken. Zonder Cees en met de extra kilo's loop ik gewoon naar de waterlijn. Schouders naar achteren, borsT naar voren. Met mijn stoeltje zat ik aan de zee. Lezen aan de zee. Ik zit momenteel in de kankerboeken. Heb in één ruk "De methode Coué" uitgelezen en wordt nu geraakt door Sophie van der Stap met haar negen pruiken. Aan de waterkant beleefde ik de afgelopen maanden opnieuw. Ik keek naar de horizon en dacht.... ik dacht heel veel na. De afgelopen maanden zijn zwaar geweest. Heel zwaar, voor mij, voor Roof, voor iedereen die dicht bij me staat. Aan de waterkant beleefde ik de afgelopen maanden opnieuw. Ik keek naar mijn platte borst, ik voelde de wind door mijn korte kopje haar.
Ik keek naar de hemel en zocht in de strakblauwe lucht de gezichten van mijn ouders en Colette. Een lach naar boven, een traan op mijn wang. Een blik op mijn twee tattoos. Altijd zijn ze bij me, altijd. En daar aan die waterkant wist ik dat ze trots op me waren, net als ikzelf, net als Roof.
Het is 5 juni. Ik kan eindelijk weer vooruit kan kijken. Ik voel me goed. Ik ben tevreden.
Bird