vrijdag 5 juni 2009

Tevreden!

Een paar maanden heb ik gedacht dat ik nooit meer de oude Bird zou worden. Een paar maanden voelde ik me klein, onzeker, bang. Angst voor de toekomst, angst voor de buitenwereld, angst voor mijn eigen lichaam. De laatste maanden voelde als verliezen. BarbaBella leek alsnog te gaan winnen. Klein, onzeker en bang. Het is 5 juni. Na maanden van strijd tegen de gewenning aan één borst, tegen de verschrikkelijke chemokuren, de infusen, tegen alle veranderingen in mijn eigen vertrouwde lichaam, tegen de verschijnselen van de hormoonpillen, tegen de angst voor de toekomst, tegen de vermoeidheid, tegen de emoties, na al die maanden, kan ik nu met een heel trots gevoel zeggen dat het goed met me gaat.
Het is vrijdag 5 juni en ik voel me goed, ik voel me tevreden......... Ik heb gewonnen!

Het werd Mei. Iedere maandag en iedere donderdag stond Iels op me te wachten. Net als vroeger toen we naar de grote school fietste. Nu niet naar de SSGM, maar samen naar de kankerclub. Samen naar Herstel & Balans. Ik hou nu al van ze, van mijn club, mijn lotgenoten.
In Mei ging ik iedere maandag en donderdag vol goede moed richting Souburg. Praten, ontspanningsoefeningen, praten, huilen, praten, lachen, luisteren. Ieder met z'n eigen verhaal, ieder met z'n eigen achtergrond. Ieder in z'n eigen wereld, maar allemaal met één ziekte met dezelfde naam: Kanker.

Als warming-up wandelen we wel eens buiten. Onze fysio heeft een trainingspak en achterop staat met grote letters: "In Balans". Toen we laatst al pratend en lachend met elkaar wandelden, fietsten er drie mensen achterop. Ze lazen de tekst en riepen dat ze zo ook in Balans wilde komen. Bijna in koor riepen we terug: "Dat kan, maar daar moet je wel wat voor doen........dan moet je wel eerst Kanker krijgen........."

In de kleedkamer van Herstel & Balans worden borsten vergeleken, wordt een stoma geshowd. Wordt mijn litteken bekeken. In de kleedkamer zijn we onder elkaar en praten we over wat anders is geworden. Praten we over dingen die je tegen niemand anders zegt. Over hoe de sex nu is, over naar de wc gaan. Over haren die op plaatsen groeien waar ze nooit zaten. Allemaal omdat wij als geen ander weten hoe het is om een vreemde te zijn in je eigen lichaam. Allemaal omdat we samen een proces in zijn gegaan om herstel en balans te vinden. Allemaal willen we weer door na een moeilijke tijd. En bij allemaal, maar in ieder geval bij mezelf, lijkt dat goed te lukken. Afgelopen week werden we opnieuw getest. BMI, hartslag, RPM, alles werd weer gemeten. Ik was vierendertig procent vooruit gegaan. Wat het precies betekent weet ik niet, maar ik weet wel dat het heerlijk voelt. Iedere keer als ik op een apparaat zit of aan een halter hang voel ik de kracht in mijn spieren aanspannen en voel ik sterker worden. Ik ben op de goede weg. Vorige week liep ik 2 x 5 minuten hard. 2 x 5 minuten..... M'n hart sloeg in mijn keel. De rest van de dag lag ik voor pampus, maar ik was tevreden.
De laatste keer dat ik hard liep was op 5 oktober. Samen met zwager sportmaat door de duinen van Dishoek, wetende dat dat voorlopig mijn laatste rondje zou zijn. Die avond ervoor had ik voor het laatst een sigaret gerookt. Ik stopte met roken, ik stopte met lopen, want ik had Kanker. Roken doe ik nog steeds niet, lopen weer wel. 2 x 5 minuten. Wat een overwinning!

Het werd Mei, maar het ging nog niet echt veel beter. Ik bleef klein, onzeker en bang. Ondanks alle liefde, ondanks Herstel & Balans, ondanks dat ik weer een kilo lichter was, ondanks dat de zon steeds meer ging schijnen en mijn fysieke kracht leek toe te nemen. Het werd Mei en we hadden een weekje Italiaanse Dolomieten geboekt. Samen met Ennie en Carien richting Noord-Italie. De hormoonpillen zorgen voor heftige emotionele reacties, zo ook toen ik in de vroege ochtend Sam en Fitz een kus gaf en ze een: "tot over een week" toefluisterde. Alle instructies lagen klaar. De ouders van Colette zouden dagelijks langskomen voor de nodige knuffels. Buurvrouw Anja zorgde voor eten en drinken en mailde dagelijks hun wel en wee door en Babette maakte de slaapkamer af en zou extra lief voor ze zijn. Niets stond een heerlijk ontspannen weekje dus in de weg. Nordicwalking stokken mee, alle nieuwe kleren mee die een week ervoor in de V&D van Bergen op Zoom waren ingekocht. Mijn outdoor outfits variëren in de maten 40 t/m 44, maar een afritsbroek in maatje 48 moest toch eerst gekocht worden........

De ANWB-week was in trek. Zo erg dat we moesten uitwijken naar een ander hotel. Hotel Masl. Tijdens de rondleiding ontdekte ik een digitale weegschaal. Wat een mazzel...... Inmiddels was er zeven kilo af en ik had me voorgenomen geen kilo aan te komen. Iedere ochtend liep ik gehuld in slechts een badjas naar de weegschaal om vervolgens het zwembad op te zoeken. Het zwembad van Hotel Masl was niet groot, maar weer had ik mazzel. Een ingebouwde knop zorgde voor stroming. Normaal gesproken laat je door die knop je rug onder water masseren, maar ik had bedacht dat ik tegen die stroom in kon zwemmen en zodoende op dezelfde plaats bleef. Zal een gek gezicht geweest zijn voor de schoonmaakster die me iedere morgen een "Gute morgen" wenste. Na het ontbijt volgde een wandeling. Zon, frisse natuur, prachtige vergezichten, een heerlijke sfeer en natuurlijk Roof. Ik genoot. Wij genoten. Alles leek te kloppen. Het eerste saunabezoek gaf een lichte angst, maar die verdween toen ik eenmaal naakt in een biosauna naar mezelf keek. Het was de eerste keer dat ik dacht: Best mooi.........

Een dag later lag ik met Carien als een Gooise vrouw in een bad met Alpenmelk en honing. Roof koos voor massages en samen genoten we volop. Op de rugblessure van Ennie na klopte in die week alles. Alles......... Zelfs de wijzer van de weegschaal. Dagelijks las ik de mail van buurvrouw Anja dat met Sam en Fitz alles goed ging en dus genoten we nog harder. Opstaan, zwemmen, eten, wandelen, sauna, wijn, eten en slapen en ondertussen heel veel lol met elkaar. Van Roof kreeg ik keer op keer een knipoog. Ze zag dat ik zichtbaar genoot, dat het kleine, onzekere, bange Vogeltje weer leek te vliegen. We leerden lieve mensen kennen. ANWB-ers onder elkaar. Ieder met z'n eigen verhaal. Wij met dat van ons. Een feestavond zorgde voor hilarische momenten. Dansen, Djiven, Chachacha's. De Vogeltjesdans en zelfs een polonaise door de keuken met Birdy voorop. Roof, Ennie, Carien, onze ANWB-vrienden en een bus bejaarden. Allemaal stonden we op de dansvloer en regelmatig gilde ik "hie-haaaas" door de zaal. Wat een heerlijk gevoel.......
De volgende ochtend, toen ik na mijn zwemuurtje op het terras achter de laptop zat en de bus met bejaarden vertrok werd ik door menig Duitse vrouw bedankt "für die schöne Abend". De lach op mijn gezicht verdween die dag niet meer.

's Avonds namen we afscheid van onze ANWB-vrienden. Roof en ik gaven een rondje. Zelfs de hoteleigenaren kwamen erbij zitten. Ik proostte en nam het woord: "Lieve mensen, mag ik proosten op de toekomst, proosten op de oude Bird. Ik heb me in maanden niet zo goed gevoeld dan nu. Hier in Italië waar het allemaal begon...... De strijd tegen BarbaBella.......... Het lijkt erop dat ik heb gewonnen. Dank jullie wel, Proost". Een traan, een knipoog, nog een traan, een kus.
Eenmaal thuis vloeiden er weer tranen van geluk. Sam en Fitz zaten kerngezond in de voortuin, bloemen sierden de tafel. De was lag gestreken op de wasmand. De slaapkamer was een plaatje. Babette had haar best gedaan.
Roof gebood me rustig aan te doen. Niet meteen doordraven, maar even afwachten of deze steigende lijn door zou zetten. 's Middags zaten we samen bij de protheseboer. Ik ging een nieuwe tiet uitzoeken. Eenmaal in het kamertje mocht ik mijn bovenlijf ontbloten en kwamen er verschillende modellen voorbij. Ik dacht aan mijn moeder en aan het moment toen we na haar dood haar kleren uitzochten. Ik hoor Grote zus nog roepen: "Wat moeten we hiermee?" Het was haar siliconentiet. Hadden we hem maar bewaard, het moet ongeveer dezelfde maat geweest zijn.
Ondertussen bleven er steeds minder tieten liggen en zat Roof als de jury van Idols nee te schudden of ja te knikken als er weer één in mijn speciale BH werd geduwd door de aardige mevrouw. Uiteindelijk bleven er twee liggen. Een zeventje en een achtje. Toen ik vroeg waar die cijfers voor stonden kreeg ik spontaan drie opvliegers achter elkaar. "De zeven is een C-cup en de acht staat voor een D"........ Roof ging voor D, uiteraard, maar Roof kan nog meer willen, ik ging voor C! Na maanden plat leek de C eerder een Dolomiet dan een gewone tiet. C was meer dan voldoende.
Na de operatie is mijn linkerborst gegroeid, omdat mijn hormonen zich nu alleen daar concentreren, D vind ik te groot. D klinkt ook wat harder dan C. En, niet te vergeten, er moet nog ruim 8 kilo af, dus werd het C............. En we noemen haar........... Cees, spreek uit als Sees. Een leuke naam voor iets dat nu naast de andere cavia's, mijn pruiken, in een doosje ligt. Voorlopig ligt Cees daar goed. Mooi plat is niet lelijk......... Met plat ben ik nu even tevreden.

Vorige week was het de stadsloop. Met opgeheven hoofd stonden we de lopers aan te moedigen. Hup Irma Heeren, Hup collega Johan, Hup man van Agnes. Hup iedereen. Ook een snelle traan, het besef dat ik niet mee kon doen, maar de lach op mijn gebruinde gezicht overheerste. Koffie bij de Bommel, een décafeetje, gewone koffie zorgt standaard voor een opvlieger, een extra koekje van Agnes. Sinds lange tijd zat ik te stralen op mijn vertrouwde terras en kon ik op de vraag: "Hoe is het met je?" oprecht antwoorden: "Goed!"

De vermoeidheid blijft, de opvliegers ook, de veranderingen in mijn lichaam zijn soms moeilijk te accepteren. Ik blijf bang voor alles wat ik voel. Gister moesten we terug naar de huisarts. Er waren inmiddels longfoto's gemaakt. Benauwdheid speelde me al een aantal weken parten. Piepende longen, korte nachten. Was het mijn hooikoorts? Een allergische reactie op de hormoonpillen of was het wat anders? Zat het misschien in mijn longen, de kanker? Ietwat gespannen namen we plaats. De dokter liet ons niet lang wachten. "Geen kanker mevrouw, wel onrustige longen. Rookt u?" "Niet meer dokter". "Heeft u katten?" "Ja, dokter, het zijn overigens niet echt katten, maar meer kinderen". "Zoals u wilt, ik zie in uw gegevens dat de allergie voor katten een hoge score heeft....... " Mijn gedachten waren alweer ergens anders. Ergens in de verte hoorde ik Roof vragen stellen over stofzuigen, huisstofmijt en graspollen. Roof en stofzuigen, grappig......... Het zat niet in mijn longen, wat een opluchting!

De vermoeidheid blijft, de opvliegers ook, de veranderingen in mijn lichaam zijn soms moeilijk te accepteren. Ik blijf bang voor alles wat ik voel. Maar ondanks dat voel ik me goed. Volgende week ga ik weer beginnen op mijn werk. Twee maal twee uur. Na negen maanden afwezigheid ga ik mij rentree maken. Samen met de twee ochtenden Herstel & Balans is dat voorlopig voldoende.

De rest van de Pinksterdagen genoten we op het strand. Ik loop niet meer met een gebogen hoofd achter Roof aan, maar ga fier voorop over de planken. Zonder Cees en met de extra kilo's loop ik gewoon naar de waterlijn. Schouders naar achteren, borsT naar voren. Met mijn stoeltje zat ik aan de zee. Lezen aan de zee. Ik zit momenteel in de kankerboeken. Heb in één ruk "De methode Coué" uitgelezen en wordt nu geraakt door Sophie van der Stap met haar negen pruiken. Aan de waterkant beleefde ik de afgelopen maanden opnieuw. Ik keek naar de horizon en dacht.... ik dacht heel veel na. De afgelopen maanden zijn zwaar geweest. Heel zwaar, voor mij, voor Roof, voor iedereen die dicht bij me staat. Aan de waterkant beleefde ik de afgelopen maanden opnieuw. Ik keek naar mijn platte borst, ik voelde de wind door mijn korte kopje haar.
Ik keek naar de hemel en zocht in de strakblauwe lucht de gezichten van mijn ouders en Colette. Een lach naar boven, een traan op mijn wang. Een blik op mijn twee tattoos. Altijd zijn ze bij me, altijd. En daar aan die waterkant wist ik dat ze trots op me waren, net als ikzelf, net als Roof.
Het is 5 juni. Ik kan eindelijk weer vooruit kan kijken. Ik voel me goed. Ik ben tevreden.
Bird

25 opmerkingen:

Henk zei

Há Bird,

Wat fijn om weer iets van je te lezen, en te zien dat het beter gaat. Laat die zomer maar komen!

Take care,

Henk

Anoniem zei

Met een klein traantje van geluk zeg ik: Ben trots op je!
Geniet lekker verder maar doe ook nog beetje rustig an.

Mijn armen wijd
Ik wil erbij zijn als ik leef
Laat mij een mens zijn
Die niets zoekt
Omdat ie niets meer nodig heeft!

Dikke kus
jowannes

davidovix zei

Heey Birdy/Peet

Wat een heerlijk gevoel kreeg ik van het lezen van je blog !!! Na alles wat jullie hebben meegemaakt is het goed te lezen dat het de goede kant op gaat. Ik kwam je een poosje geleden tegen op je bike en dat zag er allemaal al ouwerwets strak uit. Kom je volgende week ook nog ff langs bij de sportdag, zo ja dan drinken we samen een heerlijke bier. En langzamerhand kunnen we het ook dan weer eens gaan hebben over onze favoriete vakantiestek TOSCANE. Heel veel sterkte jullie allebei en de groeten van Kees met een K !!!!

vette Cnuf

Iris zei

Hee birdy,

goed om dit te lezen.
Je hebt het goed gedaan! En Peet natuurlijk ook.

O ja... volgende keer zet ik decafé. Had ik dit stukje maar eerder gelezen. Stuiter je nu je huis door na mijn koffie?

Liefs van de moeder van Matteo met de mooie Nomads.

Danniëlle zei

Volgend jaar de stadsloop?

D x

De Eeuwige Bron zei

Ha Bird,
Wat fijn dat je voelt dat je vooruitgang boekt. Ik zei toch dat je ging winnen!
Met de schoenen ben je nu ook klaar want meer seizoenen hebben we niet. Tijd voor een luchtige teenslipper :-)

Niekje zei

Hey Ming,

Ik hoop dat je ´feel-good´-pakketje helpt om je positieve gedachten vast te houden;-) Na die 100x juist niet meer wassen, he!
Je zag er super uit! Ik rij die 30volgende keer mee... op m´n moederfiets....

Je trots-op-d´r-nies nies

Unknown zei

Fijn om te lezen Maring.

x

ToMa zei

hai M,
geloof dat we het ontdekt hebben.
je laatste opgewekte, enthousiaste, optimistische prachtige verhaal gelezen.
zo gaat dat en zo moet dat: de wisselende stemmingen, dat is er bovenop komen en doorgaan en vervolgens weer in balans komen.
voor nu toi toi en zeker tot vroeger en later.de groningse connectie

Anoniem zei

ik ben trots op je, stoere dappere ming!!
antje xxx

Marleen zei

Wat een fijn nieuws Bird!

meer meer meer :-)

x

Big Sissie zei

Lieve schat,

Vol trots!
Vraag me nu alleen af wanneer mensen aan de vloedlijn jouw boek zullen lezen en daar veel steun uit zullen halen! Dat moet je nieuwe missie worden meid!
En zeker weten dat ze boven net zo trots op je zijn als allen die je blog lezen.
Jammer dat mijn zondagmorgenrust waarschijnlijk weer snel verstoord zal gaan worden nu je weer met zwager sportmaat, mijn Gies,op pad zal gaan....
xxx

Anoniem zei

Lieve Maringe,
Ik rekende op een blog waar ik geen traan bij hoefde te laten. Ik lees je altijd als ik zeker weet dat ik er even de tijd voor kan nemen. Maar nu dacht ik met het oog op je welbevinden dat ik het droog kon houden. Maar.... toch weer tranen van ontroering. Je schrijft zo levendig en bijzonder. Ik wil nog steeds graag dat je dit als een boekje uit gaat geven. Zullen we het er nog eens over hebben?? Ideeen zat. In Balans.... meestal na een zware strijd inderdaad! Je hebt gewonnen. Sees zal het goed hebben met zo'n vrouw!! Lieve Maringe; spreken we toch snel een keertje af???
Heel veel liefs van je aanplakfamilievriendinopafstanddieveelvanjehoudt.

hans/ineke zei

Maringe, weer een heel ontroerend verhaal in goede stijl. Zelfs voor iemand die jou (en jij mij ) niet echt kent heel bijzonder om te lezen. Knap hoe je ook over alle angsten praat en je durft te laten zien in sauna, op strand etc. Ben het eens met de anderen die vinden dat je er iets mee moet doen, kan voor velen na jou een steun zijn.
Het ga je goed, en ook Petra.
Hans en Ineke

BirdBlok zei

Henk: Inderdaad! Laat maar komen!
Johan: Dikke kus terug!
KKKees: Sportdag? Sorry, ik moet werken :))
Iris: Hup Matteo ;)
Danielle: Zeker weten!
Cis: Thanks! Nog één foto te gaan, de Zomer...
Niekje: Je grote nicht feelt her good...
Ed: X terug en tot gauw!
ToMa: Tot vroeger of later, graag! Leve de ANWB ;)
Antje: En ik op jou.....
Marleen: Ben ik een keer Tevreden wil jij meer :))
Grote Zus: Helaas geen tijd om te schrijven, wil liever sporten met je man ...
Marjan: "Operatie BarBaBella" lijkt me wel een leuke titel. Lees Sophie van der Stap maar eens, dan weet je dat ik dat niveautje niet echt haal :)
Hans en Ineke: Beadnkt voor jullie lieve woorden!

Iedereen bedankt voor de lieve woorden. Ze blijven me raken!
X
M

Nichtjee Daphne zei

Lieve tante,

Echt geweldig om dit te lezen, heb er expres tijd voor gemaakt op mijn werk om dit te lezen.

Je bent echt super sterk. Weet zeker dat opa en oma trots op je zijn!!

Liefs, Daphne

Anoniem zei

Hey Maringe,

wat fijn te lezen dat het weer goed met je gaat.
Op naar nog meer mooie dagen!

Groetjes,
Karin

Angela zei

Hee Maringe,

Vanochtend tijdens de kankerclub hoorde ik je weer over je Blog. Onderweg naar huis schoot het door me heen dat ik maar eens moest gaan zoeken op het web. Tjeemig Maringe, met tranen in mijn ogen heb ik zitten lezen. Heel mooi geschreven, en zo vol emoties! Prachtig!
Zoals je al zei, we komen er wel. We zijn al een eind op weg, samen, met z'n allen en met de kankerclub.

Liefs Angela

Juut zei

Wat fijn om te lezen dat je je goed voelt, Birdie! :-))

Juut XXX

Anoniem zei

hé Maringe,

Mooi verwoord allemaal!
En dan weer een nieuwe stap: aan het werk >: SUCCES!!

liefs voor jullie allebei,
Anja

Miekje54 zei

Cees!
holy cow!!! een c-tje...dat had ik nog niet gehoord. Nou, nou ik ben benieuwd. Ik had vanmorgen mijn Marlies Dekkertje nog wel effe kunnen showen...maar ja ik heb maar een 80 b-tje!

Ik ben heel blij voor je dat het zo goed gaat en dat is je ook aan te zien!
Ga zo door..ik zou het echt heel leuk vinden om binnenkort een keer met je hard te lopen.
liefs,
Mieke

BirdBlok zei

Ben voor de tweede keer deze week op het werk en het voelt reuze...

Daf: Ze zijn ook trots op jou! X
Karin: Op naar nog meer mooie dagen... zeker!
Angela: Lief van je! Samen sterk, zo is het ;)
Juut: Veel kussen terug, echt superlief van je!
Anja: Dank lieve Anja, dank!
Miek: Dat gaat echt gebeuren, zit nog lang niet aan de 40 minuten, maar we gaan echt een keer samen de boulevard pakken, zonder Ipod, maar met elkaar :)
X voor allen,
M

WierHier zei

Wat heerlijk voor jullie. Vind het zo knap van je dat je bent blijven knokken. Super!

Eveline Corstanje zei

Hey Bikkel! Het kan ook niet altijd feest zijn. Ik vind je stoer! Kus, Eveline

Sjannie zei

dag lieve Maringe,
Wat kun je toch mooi schrijven. Fijn om te lezen dat het goed met je gaat. Helaas nu even geen strandweer maar dat komt wel weer in orde. Ook een groet aan Peet.
Liefs
Sjannie