donderdag 30 juli 2009

Zomer

Het is juli, bijna augustus. De zon schijnt. Het is zomer. Het seizoen dat niet snel genoeg kon beginnen. Het seizoen waar we zolang op gewacht hebben. De zomer....
Van de zomer zou ik mezelf weer beter voelen, zouden de giftige chemo's uit mijn lichaam zijn verdwenen, zouden mijn haren weer gaan groeien. Zou ik weten of er nog meer operaties zouden volgen. Van de zomer zou ik weer aan werken kunnen denken. Van de zomer zou ik mijn sport weer op kunnen pakken. Van de zomer zouden we weer kunnen genieten. Een heel jaar lang hebben we gewacht op komende zomer, op deze zomer. Het is juli, bijna augustus. Het is Zomer, en hoe!
Toen de zomer begon betekende dat het einde van de kankerclub. Na het ontvangen van een heus certificaat als bewijs van deelname aan Herstel & Balans namen we afscheid van elkaar. Darmkanker, Schildklierkanker, Hodgkin en Borstkanker. Alles hadden we met elkaar gedeeld. Samen praten, samen sporten. Samen werden we sterker, we zagen elkaar groeien. Geestelijk, fysiek. Sommige sessies waren zwaar. Sommige sessies waren leuk. Na iedere sessie was er een uurtje sport. Tien weken trokken we intensief met elkaar op. Tien weken....... en allemaal werden we klaargestoomd voor het gewone leven. Tijdens de sportuurtjes hingen we aan gewichten, dronken we koffie en gooiden we over met ballen. Het winnaarsgevoel werd iedere week sterker. Iedere week ging ik even alleen naar buiten en liep ik hard. Eerst 5, toen 10 minuten en steeds wat meer. Mijn hartslagmeter gaf aan of ik verder mocht, al keek ik daar niet te veel op. Ik wilde zo graag. Twee keer in de week liep ik dus hard en na tien weken Herstel & Balans, toen we afscheid namen en elkaar "Tot 21 september" kusten, ons geplande terugkomuurtje, toen we elkaar bedankten voor alles, toen we elkaar een fijne zomer wensten, na dat afscheid fietste ik alleen naar de Boulevard. Nu ik toch in Vlissingen was wilde ik Michiel de Ruyter aantikken. Dat was mijn stiekeme einddoel van tien weken Herstel & Balans. Eind juni liep ik 30 minuutjes hard, heerlijk ontspannen over het enige mooie dat Vlissingen heeft: De Boulevard. Toen de zomer begon nam ik afscheid van mijn kankervrienden, nam ik afscheid van Herstel & Balans, toen de zomer begon, lachte ik hem toe. Mennnnnnn, wat voelde ik me goed.

Toen de zomer begon bleek ook hoe labiel ik nog was. Op een regenachtige ochtend snelde ik met Oranje Middelburgtas naar de AH. De Bonusfolder was binnen. Nooit heb ik gelet op aanbiedingen of reclamestunts, maar nu ik ziek was en ontspande met folders op de bank wist ik waar ik moest zijn. Het leek zelfs een ware hobby te worden, en dus meteen een sport tot grote ergernis van Roof die ineens geen appelmoes meer bij haar aardappels kreeg, doodgewoon omdat die niet in de aanbieding was.... Drijfnat stond ik in het gangpad met cosmetica, op zoek naar de juiste haargel. Nog nooit heb ik iets in mijn haar hoeven smeren. Een borstel en een hand erdoor is altijd voldoende geweest. Nu het groeit en de sporen van de chemo aan de buitenkant steeds minder zichtbaar zijn sta ik 's ochtends mijn korte koppie in te smeren en te kneden met allerlei gelletjes. Coupe WC-borstel is daarmee minder zichtbaar. Wetlook, DiamondGloss of SuperstrongSpray, onze wastafelkast puilt ermee uit. Drijfnat van de regen stond ik de etiketten te lezen, op zoek naar een nieuwe variant, toen een meisje naast me haar mobiel opnam: "Ja man, ik ben kankernat man, echt man, mijn haar is echt kankernat". Zoekend naar de juiste gel vloeiden er tranen en niet zomaar één. Het gesprek ging zo een tijdje door, ik kon me niet meer concentreren op wel of geen hydro-oxidanten, maar hoorde alleen maar kankernat. Toen ze demonstratief haar mobiel dichtklapte en voor de vijfde keer meldde hoe kankernat ze wel niet was sloeg er een stopje door: Met mijn handen in mijn zij, tranen op mijn wangen ging ik wijdbeens voor haar staan: "IK ben kankernat, JIJ niet. Geniet er maar van!" Thuis trok ik meteen mijn hardloopschoenen aan, mijn uitlaatklep. Het goot, maar wat gaf het, ik was toch al kankernat. Na het douchen keek ik in de spiegel, een wc-borstel op mijn hoofd, een tiet die er niet meer zit, opnieuw tranen. Iedere dag is daar die confrontatie en vaak gaat het goed. Iedere dag, maar soms even niet. Een beetje labiel dus, maar het was toen ook nog geen zomer, het regende.

Toen de zomer begon ging ik steeds makkelijker zwemmen. Ik borstcrawlde alsof ik het nieuwste zwempak droeg en na afloop dreef ik een paar minuten op mijn rug. Pure ontspanning. Totdat er een man naar me toe kwam, een man die net als ik vaak zwemt. Hij wilde me uitleggen hoe ik beter kon worden. En beter worden is altijd goed. Ik luisterde dus en keek hoe hij zijn wijze lessen in praktijk bracht. Ik probeerde het zelf. Hij leek tevreden, maar vond mijn rechterarm ten opzichte van mijn linker erg zwak. Op een bankje in het zwembad, in mijn inmiddels redelijk passende Adidasbadpak legde ik uit hoe het kwam. "Rechts meneer, ben ik acht maanden geleden geopereerd. Mijn borst is eraf en wat klieren in mijn rechteroksel. Kijk maar.... Met rechts moet ik dus goed oefenen, maar het zal nog even duren voordat rechts net zo sterk is als links. En weet u meneer, het feit dat ik hier wekelijks een paar keer kom en zwem maakt mij zo ontzettend gelukkig....... " Een traan met een lach erdoor heen. Daar op dat bankje, mijn nieuwe zwemvriend naast me, besefte ik weer eens goed hoe fijn het was om speler te zijn van het leven, om geen wissel te zitten op de bank. Ziek van de chemo's, ziek van de angst. Samen zwommen we nog een paar baantjes, mijn zwemvriend en ik. Mijn rechterarm mocht dan minder sterk zijn, ik zwom hem er wel uit ;)

De zomer betekende ook uitslag van het erfelijkheidsonderzoek. De post werd nauwlettend in de gaten gehouden. Het was wachten op de envelop met het logo van het Erasmusziekenhuis.En op een zomerse middag, toen ik het laatste hoofdstuk las in het boek van Sophie van der Stap ging mijn mobiel af: "Hoi lief, met mij, hij is er, de envelop en ik heb hem opgemaakt. We moeten binnenkort naar Rotterdam, maar de uitslag staat al in de brief. Zal ik 'm voorlezen?" "Doe maar schat, ik ben er klaar voor." "Waar zit je?" "Nu alleen aan de waterkant, dus lees maar voor". "Kijk maar even naar boven, naar je moedertje, je hebt inderdaad alleen het goede van haar gekregen. Geen BRCA 1 en geen BRCA2..... Ben je er nog?" "Ja schat, ik ben er nog...." "Ben je niet blij? Je zegt niets.... " "Ik moet het even verwerken Peet." "Had ik het niet moeten zeggen? Had ik moeten wachten tot je thuis was? Zal ik naar je toe komen?" "Nee Peet, het gaat wel weer, ik laat het even op me inwerken en zie je straks". "Oké, ik hou van je". "En ik van jou, lieve Roof". En daar zat ik dan aan de zee, kijkend naar boven, hand op mijn tatoeage, waarin de initialen van Annie en Albert Vogel voor eeuwig verenigd zijn. Geen gen. Geen nieuwe operatie, geen erfelijke belasting. Het duurde even voor ik echt besefte wat Roof had gezegd. Eigenlijk duurde het drie weken. Het duurde net zolang totdat we tegenover Dr. Kersenboom in de Erasmuskliniek zaten. Tot die tijd was ik niet blij geweest met de uitslag. Eigenlijk had ik misschien wel gehoopt dat ik de kanker had gekregen van mijn moeder. Dat klinkt hoogstwaarschijnlijk heel vreemd, iedereen moet nu denken dat ik ronduit gek ben geworden, maar ik had het gehoopt. Dan had ik een oorzaak gehad. Dan was er een oorzaak geweest voor mijn kanker. Dan wist ik hoe het was gekomen. Dan zouden de artsen een beslissing nemen om mijn eierstokken eruit te halen, dan was er nooit meer angst voor die kankersoort. Aan het begin van de zomer zaten we tegenover Dr. Kersenboom. Bakje koffie erbij. Hij lachte me toe en vroeg of ik alles had begrepen wat er in de brief stond. Ik vertelde hem dat ik niet blij was, het waarom ervan. Hij bleef me lachend aankijken en even dacht ik dat hij me ronduit uitlachte, maar niets leek minder waar. Hij vertelde, hij wachtte, hij legde uit, hij wachtte, kijkend of we het allemaal begrepen. Bij Roof ging dat goed, ik zag haar knikken. Bij mij ging dat, zoals gewoonlijk, minder goed. Zodra het moeilijk wordt is mijn aandacht vertrokken. En de materie van erfelijkheid is moeilijk. Zo moeilijk dat zelfs Roof een paar keer vroeg of ze het goed begrepen had door het verhaal na te vertellen. Dr. Kersenboom knikte. Roof snapte het. Mooi. Ik telde inmiddels de vierkantjes in de ramen. Ook heel belangrijk. Dr. Kerseboom bleef proberen en praatte richting mij, maar had eindelijk in de gaten dat het tevergeefse moeite was. "Dokter, straks, als we in de auto naar het mooie Zeeland rijden, dan legt Roof mij alles uit. Geen probleem. Dan snap ik het, echt", maar hij ging er niet aan en richtte zich weer tot mij. "Geen BRCA1 en geen BRCA2, maar gezien de opbouw van kanker in uw familie wel een erfelijke component, voor de wetenschap nu nog onbekend, maar vooralsnog geen reden om uw eierstokken te laten verwijderen". En nu lachte ik, eindelijk, want dit is wat ik wilde horen: Een oorzaak voor mijn kanker, een erfelijke component, maar geen reden tot een nieuwe operatie. "Dank u wel Dr. Kersenboom, dank u wel". Hij ging staan en gaf ons een stevige handdruk: "Tot ziens dames." "Tot ziens, Dr. Kersenboom. Bedankt voor uw geduld, bedankt voor uw uitleg". Drie weken was ik niet blij geweest, maar toen we terugreden naar Zeeland, de zon ons verwarmde, Roofs hand op mijn been, rolden er vreugdetranen over mijn gezicht. De zomer kon beginnen.......

Op 9 juni maakte ik mijn rentree in de Zeeuwse Bibliotheek. Ietwat gespannen fietste ik naast schoonzus M de vertrouwde route. Een traantje bij het inklokken. Acht maanden en vierentwintig dagen had ik mijn sleutels niet gebruikt. Met open armen werd ik ontvangen. Er waren slingers, er was taart, er waren bloemen, er was een rode roos. "Welkom terug" en welkom voelde ik me. De eerste dagen waren wat onwennig. Werken was er niet bij. Koffie drinken wel. Opvlieger na opvlieger, want décafé komt helaas (nog) niet uit de machines. De eerste weken was het alleen maar koffie, waren het alleen maar bedankjes aan allen die me een kaart gestuurd hebben, aan allen die met ons meegeleefd hebben. Na zo'n ochtendje van drie uur koffie drinken en af en toe wat doen was ik op van vermoeidheid, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik was er weer, ik hoorde er weer bij, ik ging weer naar mijn werk. Inmiddels zijn we bijna twee maanden verder. De Arbo-arts houdt me streng onder controle en voert mijn werkuren geleidelijk op. Langzaam aan pak ik weer stukjes eigen werk op en zo rol ik er lekker in. Soms wordt het even te veel en trek ik me terug in mijn kamertje. Soms ben ik thuis gebroken en soms heb ik nog energie over en fiets ik door naar Dishoek, naar ons strand waar ik ontspan en geniet van alles om me heen.

In de tussentijd ben ik twee maal op controle geweest bij Dr. TT. De eerste keer was het spannend. In een kamertje zaten we te wachten op Dr. TT die ik alleen nog vlak na de operatie had gezien. Beetje gespannen. Dr. TT vroeg en voelde. Dr. TT had een co-assistente bij, een Amsterdamse schone. Of ze ook even mocht voelen, maar natuurlijk.... Het blijft een gek gevoel. De plek waar mijn borst zat voelt nog steeds als verdoofd. Het blijft dus gek als je een hand ziet bewegen, maar het niet voelt. De Amsterdamse bedankte me netjes dat ze aan mijn borst en mijn platte plek mocht voelen. Weer een rare ervaring. Dr. TT was streng. Begreep dat ik meer deed aan lichamelijke inspanning dan een gemiddelde patiënt. Ietwat streng sprak hij me aan. Roof vond het allang best, want naar hem zou ik waarschijnlijk wel luisteren. Dr. TT maakte me erop attent dat ik vaker mijn rust moest pakken. Werken, hardlopen, zwemmen, hij vond het wat veel voor iemand die een borstamputatie had gehad in combinatie met chemokuren. Dr. TT wilde me daarom over zes weken terug zien. Alarmbellen gingen rinkelen. Had hij iets gevoeld, zat er nu al iets dat er niet hoorde. BarbaBientje misschien? "Zes weken dokter?" "Ja, over zes weken wil ik je even terugzien" "Waarom over zes weken, iedere andere patiënt moet over drie maanden terugkomen." "Omdat ik je wil helpen bij je herstel en blijkbaar kun je dat niet goed alleen". 1-0 voor dokter TT. Tot over zes weken......

Die zes weken zijn inmiddels voorbij. Dr. TT heeft weer gekeken, heeft weer gevoeld. Dr. TT is tevreden. Was weliswaar weer streng, maar van hem kan ik het hebben. Van hem kan ik eigenlijk alles hebben. Verliefd is niet het juiste woord, maar Dr. TT doet me wel wat. Of ik zelf een afspraak met zijn assistent wilde maken. "Beslis zelf maar wanneer je me weer wilt zien". "Oké Dokter, tot morgen dan". Een lach en een stevige handdruk. Het wordt oktober dan zien we elkaar weer. Dan is alles een jaar geleden en is het tijd voor een nieuwe pasfoto, de zogenaamde mammografie. Maar eerst, zo zei dr. TT, eerst maar eens lekker genieten van de zomer. Zo is het dr. TT, zo is het. Genieten van de zomer.

De zomer betekent ieder jaar de toeristenkerk in Dishoek. Normaal stal ik mijn fiets naast Maria en luister ik in mijn hardloopkleren naar de preek, wetende dat ik een half uur later met zwager sportmaat door de duinen ren gevolgd door koffie met een koekje bij Duinlust. De kerk in Dishoek behoort tot mijn favoriet. Geen misselijke opmerkingen van de paus, maar gezellige Pastors die het fijn vinden om deels in het Duits de dienst te leiden met de hulp van tal van vrijwilligers en leuke koren uit het hele land. Nu was het begin van de zomer niet normaal en was hardlopen in Dishoek nog geen optie. Ik zat dus in de kerk, luisterde naar de preek, hoorde de vogeltjes fluiten, zag de zon af en toe doorbreken en bad dat alles gauw weer normaal mocht zijn. Soms kan de Pastor me boeien, soms ook helemaal niet. Soms laat ik een traan, soms luister ik echt alleen naar de wind. Deze zomer begon met een preek die ik nooit meer vergeet. De Pastor eindigde met: "Laten we bidden dat het vertrouwen het mag winnen van de angst". En dat doe ik, dat doen we..... Afgelopen zondag liep ik met zwager sportmaat en Roof een rondje in Dishoek. Wat een overwinning, wat een machtig gevoel. Een nieuwe mijlpaal, na bijna een jaar liep ik weer samen met zwager sportmaat hard in mijn sporttenue van de sponsor: Café Bommel en zelfs de fietsende jongetjes die net iets te hard tegen elkaar zeiden: "Eh...... die heeft maar één tiet", deerde me niets. Ik liep hard in Dishoek, wat een weelde.

De zomer is begonnen. Ik werk weer, ik sport weer. De zomer is begonnen en we maakten een wandeling door Oranje Zon. Waar was de tijd gebleven dat we iedere week voor aanvang van de chemo in alle vroegte op zondagochtend door een koud bos liepen, Northfacepetje op mijn kale kop, heel veel kilo's zwaarder. Ziek, zwak en misselijk. Nu scheen de zon, zagen we jonge herten dartelen, wat een ander gezicht. Wat prachtig.

De zomer is begonnen. De fles shampoo waar doodleuk opstaat: Voor lang, glanzend haar gebruik ik weer dagelijks. Mijn haren groeien, mijn kilo's nemen nog steeds af. De tussenstand is nu min twaalf. De bezoekjes aan de diëtiste helpen. Nog vier te gaan. De zomer is begonnen. Ik pas weer in mijn bikini. Alhoewel het bovenstukje een lastig pakket blijft. Regelmatig seint Roof vanachter haar zonnebril dat ik het één en ander recht moet trekken. De zomer is begonnen. Heerlijk.

Niet één zomer heb ik zo vaak bij de huisarts gezeten dan nu. De chemo en de hormoonpillen laten hun sporen op meerdere plaatsen in mijn lichaam na. Het vertrouwen is soms ver te zoeken. De vermoeidheid lijkt nog niet verdwenen en de plotselinge huilbuien die uit het niets opzetten maken me nog steeds labiel.

Vorige week keken Roof en ik dagelijks naar de beelden van de Nijmeegse 4-daagse. Roof heeft hem negen keer gelopen, ik vijf . Een prachtige belevenis, zeker de eerste keren dat mijn ouders samen langs de lijn stonden, zwaaiend met de Zeeuwse vlag. Ik zie ze nog zitten op een krukje in Bemmel om zeven uur in de ochtend. Ik zie nog haar zoekende ogen langs de kant bij Elst. Maar ik zie ze vooral nog staan toen ze in juli 2000 met haar korte koppie, net klaar met haar chemokuren op me stond te wachten in een megadruk Nijmegen. Gladiolen in haar hand. Tranen op haar wangen. Trots op haar jongste. Het is zomer en die beelden lijken nog mooier dan vroeger. Het is zomer, bijna vakantie. Bijna rijden we weer naar het Zuiden. Italië of misschien wordt het dit jaar wel Frankrijk. Het maakt niet uit. Als we maar samen zijn. Genieten van de zomer doen we toch wel......

Het is zomer, ik voel me goed, ik voel me sterk. Nog een paar maanden en het is een jaar geleden dat ons leven totaal op z'n kop stond. Nog een paar maanden en het is een jaar geleden dat de diagnose borstkanker een feit was met de nadruk op was.........

Over een paar maanden is het een jaar geleden, en dan, dan heb ik besloten dat het klaar moet zijn. Dan wil ik weer veertig uur werken, dan wil ik weer sporten als ooit, dan wil ik niet meer bang zijn, niet meer moe zijn. Dan wil ik niet meer naar dokters, niet meer in de rij staan bij de apotheek. Over een paar maanden wil ik weer lange haren hebben en terug zijn op mijn oude gewicht. Over een paar maanden heb ik een beslissing genomen of mijn verhaal een boek gaat worden, of ik mee ga dingen naar de PinkRibbonAward 2009. Over een paar maanden loop ik via een ware wildcard, die normaal alleen voor toppers is, de ladiesrun van Zoutelande. Dat is mijn definitieve einddoel. Over een paar maanden, als het een jaar geleden is, wil ik in tien kilometer bewijzen dat ik ook een topper ben........... en daarmee laat ik het meest onwerkelijke jaar uit mijn leven achter me. Over een paar maanden is het een jaar geleden en schrijf ik voor de laatste keer een post op dit blog. Over een paar maanden, maar eerst genieten van de zomer.

Ik wens iedereen de fijnste zomer ooit,

Bird

27 opmerkingen:

Anoniem zei

Gewoon een Dikke Kus voor één van de moedigste mensen die ik ken!

enne je bent al een TOPPERTJE

Astrid zei

Dus je arts leest je blog en spreekt je aan op teveel inspanning. Zou verboden moeten worden!

Die award heb je al dik verdiend, dat gaan alle mensen je zeggen. Maar pas als jij het ook gelooft, zul je hem voelen. Ik hoop dat je geniet van wat je allemaal bereikt hebt en nog gaat bereiken. Dat is de beste award die je jezelf kunt geven!

De Eeuwige Bron zei

Prachtig!
En het MOET een boek worden want je schrijft geweldig goed.
Een hele, hele fijne zomer voor jullie allebei.

Daphne zei

Lieve tante,

Je hebt het gedaan!
Mijn sterke/moedige tante!

Jij smste van de week naar mij 'Vol Trots' Maar ik denk dat dit beter tegen jouw kan zeggen!

Met tranen in mijn ogen je mooie verhalen gelezen...

Je bent een KEI!

Dikke kus, Daphne

Unknown zei

Voor jou/jullie hetzelfde!

xxx

TeunenEefje! zei

Fijne zomer(s)!!!!!!!!!!!

Marleen zei

Mooiste welverdiende zomer Bird, zeker ook voor jullie! En alvast een hele fijne vakantie, waarheen dan ook...

x

Anoniem zei

Tijdens het lezen dacht ik precies wat WereldvanSophie zegt. Het zou een prachtig boek kunnen worden. Maar ja, je moet er wel zin in hebben...
Ik ben erg onder de indruk van wat je schrijft en ook van hóe je schrijft.
Heel veel goeds gewenst, A.

Danniëlle zei

Mooi doel, die Ladies Run. Ik ben er ook... Misschien zien we mekaar wel :-)

Hans en Ineke van de Sande zei

Ha Maringe,

wij van der Sandes worden door je "grote zus" ( wat lijk je zo op haar)steeds gewaarschuwd als je weer hebt geschreven. Wat een ontroerend verhaal, het kan niet anders dan dat het vooral voor jou maar ook voor anderen therapeutisch werkt om zo iets op te schrijven.

Goed dat je je zo durft op te stellen tegen de telefonerende dame in de winkel,petje af ;-)

Marietje ( zo noem ik je zus) weet hoe ik denk over een familie zoals die van jullie, wat een steun voor elkaar maar ook wat een mooie herinneringen, zoals je moeder in Nijmegen.

En wat geweldig van die kilo's.

Een hele mooie zomer voor jou en Petra, en nog een heel lang en gelukkig leven!!

Hans en Ineke

Big Sissie zei

Lieve Ming,

Ook ik zie dat je weer langzaam "de Oude" bent! Ik ben heel erg trots op jou en Roof! Je ziet er geweldig uit met je korte koppie, je verloren kilo's en je prachtig gebruinde smoeltje dat weer straalt....
Samen gaan we een geweldige zomer in!

xx

Jacqueline zei

Via Danniëlle (blogparty) ben ik op je BirdBlok gekomen. De Zeeuwse Ladies Run... mooier kun je hem niet kiezen. 2 oktober schreeuw ik je naar de finish.

Anoniem zei

Maringe,

Wat een geweldig, moedig mens ben jij!
Ik wens jou en Peet een geweldige zomer.

Atty

Anoniem zei

Lieve Geitje en Roof,super super trots op jullie allebei, Roof met al haar liefde voor jouw zo knap!En jij Geitje met je doorzettingsvermogen en geweldig gevoel voor humor....wat als een Rode Draad door je "ziek zijn"loopt.....Geniet weer van de mooie dingen van het leven en wij hopen nog heel lang van jouw te genieten!Hou van jullie!xella

Den Haag zei

Dag Birdie

Weer een heel 'mooi' verhaal om te lezen.....
Ik ben trots op je hoe je alles hebt meegemaakt en beleefd...en blij je weer wat vaker te zien...
Ook de complimenten van mijn wederhelft...ze vindt het echt mooi hoe jij hier mee bent omgegaan en hoe je alles hebt beschreven...
Tot gauw weer...

xxx

W C

Alinda Mastenbroek zei

Wow!! The bird is back!
Jij/julllie ook een hele fijne zomer!

groetjes,
Ali

mieke zei

Lieve Bird,
Wat heerlijk dat het weer zo goed met je gaat! En niet erfelijk..
Het zijn zulke bijzondere verhalen die je schrijft, recht uit het hard.
Dat boek moet er wel komen vind ik!
En je drinkt décafé!!...die krijg je dan de volgende keer hoor!
groetjes
xxxMieke

Ilse zei

Heeee Ming en Peet,
Eindelijk de tijd gevonden om je blog te lezen.
Wat is het leven toch prachtig!
Laten we genieten en vooral Doorgaan!
Dikke kus voor jullie!
Ilse

Anoniem zei

Hoi lieve Maringe,
Ik zou graag een plaatsje in jouw leven willen, een plaatsje in jouw hart. Je zit zo diep in het mijne.
Met tranen en respect weer de tijd genomen om je blog te lezen. Als je wilt wil ik je graag helpen bij het uitgeven van je boek!!!
Als je een column in een tijdschrift zou schrijven zou ik me abonneren op het tijdschrift!!!!
liefs enne koffie/thee (op oranjezon) staat altijd klaar. xx Marjan

Juut zei

Hi Birdie,

De zomer is al wel half voorbij (maar het wordt vast een hele mooie nazomer!), toch wil ik jullie nog ff hetzelfde wensen!
En natuurlijk veel succes met alle plannen... Go for it!

Juut XXX

Anoniem zei

Hey Maringe,
geweldig om, net terug van vakantie, te lezen hoe goed het met je gaat!
Wat mij betreft heb je een award en een boek dik verdiend!
Ik wens jou en Petra een fijne vakantie en een fantastisch einde van de zomer...
Lieve groetjes,
Karin

Sjannie zei

Dag lieve Maringe,
Wat een goede berichten allemaal. Een fijne vakantie toegewenst en ik zie je 'gewoon' weer in de ZB, bij het in- of uitklokken bijvoorbeeld.
Groet, ook voor je lief.
Sjannie

davidovix zei

Heey Birdy

KNAP !!!!
Ik weet niet of ik je nog zie maar anders wens ik jullie allebei een heel goede vakantie misschien wel richting ons mooie Toscane. Heb gehoopt dat ik je dit kon wensen en nu is het eindelijk gelukkig zover.
Geniet ervan allebei !!!!

Ciao
Kees

WierHier zei

Ook zonder die 10 kilometer vind ik je een topper. geniet van je vakantie.

BirdBlok zei

Lieve, lieve mensen, dank, dank, dank......! Ze doen ons zo vreselijk goed, alle reacties.....

Jowannes: Dikke kus terug, het kastje staat prachtig ;)
Astrid: Dank je wel voor je mooie woorden!
Henk: Ik moet sowieso de cursus 23-dingen afmaken, dus BirdBlok blijft in de lucht ;)
Cis: De zomer kan niet lang genoeg duren ;)
Daf:Dikke kus terug lief nichtje X
Ed: XXXX
Teun en Eefje: Dank. Heb een mooi fotoboekje gezien bij mama, leuk!
Marleen: het wordt toch weer Italie, BellaItalia, zonder Barba ;)
A: Nieuwsgierig naar wie je bent, dank voor je woorden! Denk er nog over na... over het boek.....
Danielle: Loopschoentjes gaan mee naar Italie hoor, want ik moet nog hard doortrainen om de tien te gaan halen, maar.... tot de 2e!
Hans en Ineke: dank jullie wel. Ontzettend lief dat jullie zo meeleven!
Grote zus: Als ik jou zie straal ik altijd ;) Tot gauw in Italie. Oppassen.....
Jaqueline: Hoe gek kan het "lopen" :) Zie je de 2e, zou leuk zijn!
Atty: Dank je wel! Echt leif van je!
Ella: Ofterwijl Geitje :) Ik ook van jullie!
WenC: Dank en geniet lekker van jullie komende vrije week.
Henk: Lief, die tip. Heb al een beetje info verzameld, maar eerst vakantie ....
Ali: The Bird is Back, tovert iedere keer als ik het lees lachers in mijn ogen. Klinkt wel goed eigenlijk! Dank!
Mieke: We doen gauw weer een bakje samen..... Eind september in elk geval, als ik weer gewogen moet worden :)
Ilse: Samen sterk! En door gaan we! Een jaar gelden stond je er anders voor en wist ik nog van niks... Maar nu, nu zijn we sterker dan ooit en vrienden voor het leven ;)
Marjan: Oranjezon is er niet van gekomen, maar hopleijk zie ik jullie de 12e. Dank voor je lieve woorden.
Juut: He Juut, wat leuk dat je weer wat schrijft! I'll go for it, thanks!
Karin: He vakantieganger, lief van je. Peet moet nog een keer richting het noorden voor haar werk, misschien ga ik mee en kom ik eindelijk je Paleis bezichtigen, zou leuk zijn om elkaar weer "live" te zien.
Sjaniie, een hele lieve groet terug, ook van mijn lief....
Kees: Het is zover! We vertrekken over een paar uurtjes...Ciao Bello Het vignet zit al op de ruit dus ik zal de hele reis aan je denken ;)
Mirre: Dank je wel Mirre!

Allen: De auto is gepakt, de oppas voor Sam en Fitz geregeld. We hebben er zin an...
Vorig jaar gingen we nog nietsvermoedend en bijna onbezorgd weg.... Nu gaan we weer naar Italia en hopen dat het deze keer heel Bella zal zijn. We gaan ervoor! Dank, zeker ook namens Roof voor alle, lieve, bemoedigende, warme, echte woorden,
M

Angela zei

Hoi Maringe,
Net terug van vakantie tijd gevonden om je blog te lezen. Het was goed je te zien in het zwembad.
Je schrijft prachtig, maar voor mij heb je de award al lang gewonnen! Niet alleen met schrijven, ga zo door!
Geniet nog even van de nazomer (en die is prachtig) en tot de 21e.

Liefs Angela

De Eeuwige Bron zei

Leuke foto Maringe. Wel even wennen. Ik weet niet of ik je zou herkennen als ik je zou tegenkomen.