vrijdag 7 november 2008

Adem in....

Het is vrijdag 7 november. Vijf dagen na de eerste chemokuur. De eerste kuur waar we rustig naar toeleefden. Ik voelde me prima. Sterk, ontspannen. Het is vijf dagen na de eerste chemokuur. Ik voel me stukker minder prima. Het is tegen gevallen.....:

Roof ging elke dag naar haar werk en ik leefde ontspannen toe naar de dingen die komen gingen. At veel vitamines, proefde regelmatig de buitenlucht, allemaal dingen die zouden helpen om de FEC te weerstaan. Tussendoor werd er gerust en als Roof thuiskwam zochten we gezelligheid. Familie, vrienden en elkaar. Grote zus en zwager sportmaat vierden hun verjaardag. Gezellig, fijn, vertouwd. Alle Vogeltjes bij elkaar. Relaxt leefden we toe naar die eerste kuur.


De dagelijkse post bleef komen en is dagelijks een hoogtepunt. Met veel plezier lees ik al die lieve, mooie teksten die ik via kaarten, mail en sms ontvang, ontroerend! Ook de post van collega Edwin op zijn beroemde site was ontroerend. Het stoomde me allemaal klaar voor de eerste kuur.


Het nummer Oktober maakte in mijn hoofd plaats voor het refrein van Adem in. Maar misschien was het niet nodig. Hoef ik niet in te ademen, omdat het water gewoon niet ruwer wordt.... Misschien.....

En toen was het maandag. Vooraf was er een gezonde wedstrijdspanning. Het voelde een beetje alsof ik stond te wachten in een startvak van een hardloopwedstrijd. De klok tikt vooruit, de spanning neemt toe, naarmate het startschot klinkt. Iets waar je geestelijk en lichamelijk naar toeleeft komt steeds dichterbij. Eigenijk een heerlijk gevoel. Met een volle tas tijdschriften reden we naar Vlissingen, afdeling oost 4. Blik vooruit, laat maar komen. Just do it.....

Zuster Dennis wachtte ons op. En ondanks dat ik wist waar de chemokamer was viel het me even zwaar. Precies zeven jaar geleden is Colette overleden op afdeling Oost 4. Een week waakte ik aan haar bed. 's Nachts losten we elkaar af en sliepen we in de bedden of stoelen van de chemokamer. Toen zuster Dennis mij maandag het plaatsje aan het raam aanwees vloeide een traan. Ze gaf me een knipoog, wist waar de traan vandaan kwam. Colette was zo dichtbij, maar ik moest nu aan mezelf denken. Ik kreeg zo mijn eerste chemo. Ik moest sterk zijn.

De chemokamer zat vol. Ik zag een kale man en een oudere vrouw. Naast mij lag Iels. We wisten dat we samen zouden zijn, dat we allebei om 13.00 uur gevuld werden met zakken. Zij voor de tweede keer, ik voor de eerste. Zij inmiddels geroutineerd, ik zenuwachtig kijkend wat er gebeurde. Roof stelde me op mijn gemak. Een knipoog. Zuster Dennis installeerde mijn infuuspaal. Met blauwe handschoenen aan hing ze de paal vol. Draaide wat aan knoppen, zocht een goede ader en prikte het infuus. In twee uur liepen de zakken één voor één leeg. In die twee uur kregen Iels en ik ijs. We kozen een raket en sabbelend lagen we naast elkaar. Roof en Iels' man kregen koffie. We werden verwend, het was net feest. Na de raket werden er glazen gevuld met ijswater. Allemaal voorzorgsmaatregelen. Ik vond alles prima en lag gespannen te wachten tot de zakken leeg waren. We kletsen over vroeger. We hadden zelfs wat lol. Af en toe keek ik naar de infuuspaal. De zakken raakten leger en leger.

Om 15.00 uur zat alles erin. Ik werd afgekoppeld en mocht naar huis. In de gangen van het ziekenhuis kwam ik een oude bekende tegen. Een vriend van mijn vader. Hij zag me, glunderde en vroeg hoe het was...... "Tja, ome Bert, wat zal ik zeggen............ ik heb het zelfde als mama en heb net mijn eerste chemokuur gehad". De altijd stoere ome Bert kneep in mijn arm, liet een traan en kon niks zeggen.
Zwijgend reden we naar huis en wachtten we op de dingen die komen gingen.

Ennie bracht een pan verse soep. Om half zes smaakte die nog goed, maar om zes uur was het klaar. Ik voelde dat mijn lichaam bezig was om andere dingen op te nemen. Ik voelde dat ik van binnen anders werd. Ik voelde mezelf wegzakken en kon alleen maar wachten tot het over ging.
De chemo was bezig, ik voelde het. Ik ademde in......
Ik wilde spugen, maar kon niet. Ik wilde liggen, maar kon niet. Ik wilde zitten, maar kon niet. Ik was beroerd.

Op maandag kijkt Roof altijd naar Spoorloos. Ik niet. Ik lach haar meestal vanachter mijn PC een beetje uit om haar sentimentele smoeltje bij het zien van al die beelden. Maandag was het Spoorloos en ik huilde alles aan elkaar.

Die nacht ging redelijk. Al moest het dekbed gewassen worden van de vele zweetaanvallen. Wat is een menselijk lichaam toch fascinerend. Stop er wat in wat er niet hoort en er wordt geprotesteerd. Allerlei rare verschijnselen. Droge mond, zweten, kou, moe, misselijk, willen spugen. Hangerig, ellendig. Gekleurde plas die ik op aanraden van zuster Dennis met het deksel dicht, tweemaal moet doorspoelen en poep dat niet op gang komt. En voor al die verschijnselen serveert Roof me iedere dag een dosis pillen. Driemaal daags pillen en een heel vies drankje.

Roof werkte thuis. Vanachter haar laptop hield ze me in de gaten. Ik lag dan weer op de bank, dan weer op bed. 's Avonds nam ze me mee naar buiten. Het eerdere goede nieuws dat ik om de twee uur iets mocht eten viel me zwaar. Iedere keer zette ze een nieuwe verassing voor me neus. Ik noemde haar feeder en dacht aan de programma's van SBS6. Tegen heug en meug zat ik achter de hapjes. De dagen waren lang, de nachten te doen. Ik verlangde naar de tijd dat ik zin had in de appeltaart van tante Door.


Woensdag stond een afspraak bij de pruikenkapper gepland. Met capuchon op door de Middelburgse binnenstad. Ik voelde me brak en zat in een spiegel naar mijzelf te kijken. De kapper was eerlijk. Zoals ze dat steeds tegen me is geweest. Ze had acht pruikjes laten komen. De eerste werkte op mijn lachspieren. Ik had een Cavia op mijn hoofd. Kapper Yolande had moeite. Niet één kwam in de buurt van mijn eigen haar. Roof keek toe en schudde iets te vaak naar mijn zin: "Nee...."
Kapper Yoalnde zei ook Nee en ik zag Nee. Maar wilde zo graag een Ja. Ik wilde naar huis. Met of zonder pruik. Roof beval me rustig te blijven. Kapper Yolande vertelde over het kaal worden en dat je een pruik zeker acht tot negen maanden draagt. "Meid", zo zei ze, "ik denk dat je beter iets heel anders kunt doen. Sommige mensen staan goed met een pruik en kunnen er één hebben". Ik heb volgens kapper Yolande een natuurlijke uitstraling en ben een lastige klant. Iedere pruik, waarmee we gaan proberen mijn eigen haar na te bootsen, wordt een flop. Ik zag Roof vanuit mijn spiegel instemmend knikken.
Uiteindelijk kozen we voor twee pruiken. Twee pruiken. Een korte oranjeachtige Cavia en een Rastacoupe. Inderdaad iets anders, maar het haalt het niet bij Birdy..... Grappig. Twee pruiken. Leve de IZA...... We konden naar huis. Over twee weken liggen ze klaar. Jippie.


De week vorderde. Het ziekenhuis belde. Het ziekenhuis belde nog een keer. Hoe het allemaal me me ging. Ze gaven me tips. De zenuwpijn nam weer toe. Nog meer medicijnen dus. Het werd een week waarvan ik dacht: "Dat doe ik even", maar de week viel tegen. Mentaal kreeg ik een klein klapje. Ik dacht erg veel aan de strijd die Colette en mijn moeder en al die andere mensen hebben gevoerd. Ik ademde in.....


Het is nu vrijdag 7 november. Ik voel me al beter. Beter dan aan het begin van deze week. Nog niet top, maar ik mag niet mopperen. Beetje bij beetje lijkt het vooruit te gaan. Krijg zelfs al trek. Gelukkig maar, want morgen is het feest. Morgen wordt de vader van Roof 80 jaar. Alle Roovertjes bij elkaar is altijd een feestje. Wat kan het leven toch mooi zijn. Het water is al een stuk minder ruw,
Bird

19 opmerkingen:

Anoniem zei

He lieverds, heb de hele week aan jullie gedacht en wist dat het taai zou zijn. Bij elke bak (vieze) koffie dacht ik.... ik ga langs om zo'n heerlijke NESPRESSO.
De gedachte alleen al was genoeg en ik hoopte dat je het zou voelen op afstand. liefs Marjan

Anoniem zei

Lieve Swingie!

Het ging niet zoals we dachten...

Hou je mooie hoofdje in de lucht, wees sterk samen met je lieve Peetje.

Be strong, hold on, walk on!!

Hele dikke kus

jowannes

Anoniem zei

Lieve Ming,

Net als mama en Collette ben je beresterk en heb je het nu net als hen taai... Aan de zijlijn lopen wij met jou en Roof mee. Samen sterk!Ben benieuwd naar je als cavia....

davidovix zei

Heey Birdy/Peet

Veel heel veel aan jullie gedacht!!!! Blij te lezen dat je weer ietsje beter voelt gelukkig. Hou jullie taai samen.

XXX
Kees

Anoniem zei

Lieve Geite,
rot rot rot, die bijwerkingen maar laat je er niet onder krijgen! Ik moet ook steeds aan Colette denken de laatste tijd.....ook zij heeft zoveel meegemaakt,zo geknokt!Ik zie je al lopen met een dropje op je tand, griffo-pruikje op,als vanouds!Wat maakt het uit Geit, schoonheid zit, iedereen weet dat, bij jouw van binnen,n'geweldig wuuf! De rest is bij-zaak.Je bent een kanjer,knok met Peet en blijf hoop houden!xella

Anoniem zei

Hee lieve M&P

Jullie hebben de eerste week gehad, en ik heb veel aan jullie gedacht. Hoop dat het een beetje geholpen heeft.
Ben zo benieuwd naar je cavia's!!
Liefs en sterkte,
x Carmen

WierHier zei

zo topsportster je hebt er weer een fikse wedstrijd op zitten. kan alleen maar zeggen: respect!!

wat die cavia betreft moest ik wel even erg lachen. Deed me denken aan een vondst van een poosje geleden. Een brooddoos van 1 van mn kids in een gymtas die daar al een paar weken lag vermoed ik en toen vroeg ik; wie kweekt er hier zn eigen cavia's (deze was blond en groen ;)

Je doet het hartstikke goed. Sterkte voor jullie saampjes.

Mirre

Henk zei

Dappere dames. Ik denk aan jullie.

mieke zei

Lieve Bird,
Inmiddels zijn er weer een paar dagen verstreken en hoop dat het weer wat beter met je gaat.
Wat een moeilijke periode voor je...en zo confronterend om het plekje te ziet waar Colette lag...
Ik vind het heel erg dat je dit allemaal mee moet maken en leef ontzettend met jou (en Roof) mee!!
liefs xxx
Mieke

BirdBlok zei

Wat een lieve reacties weer van jullie allemaal!

Marjan: Ondanks dat het echt beter gaat word ik alleen van de geur van koffie al misselijk. Binnenkort dus op marktplaats: Nespressoapparaat :)
Fietsfreak: I will! je bloemen staan mooi ;)
AM: Denk maar aan Snuitje..
Broer en Zus Meeuwen: Jullie reacties zijn echt superlief! Ze doen me echt goed!
Carm: Het heeft geholpen hoor. Gaat steeds een beetje beter!
Nu lekker met je Viva op mijn bankje X
Mirre: Tijdens iedere wandeling maak ik een foto, maar jou niveau halen ze niet ;) Dank voor je support!
Henk: X
Miek: Iedere dag gaat het beter hoor. Nog even en ik wil naar Breda ;)

Heel veel dank,
X
M

Anoniem zei

ha buurvrouwen. Het geen je weer geschreven hebt, is pakkend en beeldend. Wat kan jij je mooi schrijven!Hebben aan je gedacht. Vandaar het beesten kaartje. Hou je taai en een dikke kus

de lekabellen

Sjannie zei

dag dappere Bird. goed te lezen dat het weer iets beter gaat. Sterkte en een groet vanuit de ZB.
Sjannie (druk met 23 dingen)

Anoniem zei

Take care bird! Volgend jaar staan we samen aan de start in Nijmegen, beloofd?

Dat van die cavia pruik zal ik aan mijn drie Gekke Flappies laten lezen ;-)

D x

Anoniem zei

Danni was ik dus, te vroeg op publiceren gedrukt.

Anoniem zei

Houd moed Bird en jij ook Roof. Heel veel sterkte!
liefs, stans

Harlekineke zei

Ha Birdie en Roof,
Hoop dat jullie een prima weekend tegemoet gaan. Las op andere blogs dat je verwacht weer lekker fit te zijn en ik hoop echt dat dat uitkomt. En die muts hè, die hoeft echt niet. Je bent mooi zoals je bent, met of zonder haar en/of pruuk.
Groeten, Ineke

BirdBlok zei

Lekabellen: Een goeie buur is beter dan een veree vrind!
Sjanie: Dank je wel en veel succes met je dingen. Zal je blog eens gaan opzoeken!
Danielle: Als het even kan: Beloofd! Voor jou, veel succes a.s. zondag tijdens de 7 heuvelen (PS: het zijn er meer hoor :)
Stans: Bedankt voor je reactie, lief.
Ineke: We gaan genieten van het weekend hoor! Kan nog steeds zonder pruik of muts, want alles zit nog vast :)

Voor allen: Het gaat echt beter met me. Naast een paar kleine, gekke bijverschijnselen en een vreemde moeheid mag ik echt niet mopperen!
X
M

Anoniem zei

Fijn dat je je, ondanks de gekke bijverschijnselen en vreemde moeheid inmiddels toch al weer iets beter voelt, Birdie!
Enne... van mij mag je best wel mopperen hoor...! Kan ook opluchten ;-)
Fijn weekend!

Juut XXX

Anoniem zei

Meer heuvels? Neeeeee, daar ben ik het als Limburgs 'meadje' niet mee eens :-)