maandag 6 oktober 2008

Oktober

Het is dinsdagavond 7 oktober. Afgelopen week is net als de vorige een vreemde geweest.
Dr. TT had gezegd: Genieten.......
Zelf had ik de opdracht iets uitgebreid: Genieten en zorgen dat je woensdag 8 oktober sterk aan de start verschijnt.
Genieten en zorgen dat je er woensdag 8 oktober klaar voor bent, niet alleen lichamelijk maar zeker ook geestelijk.

Het werd dus een week met een missie:

Roof kuste me iedere morgen wakker en ging met haar nieuwe tas naar haar werk.
Ik bleef achter. Ik zou gaan genieten. Dat lukte aardig. Sporten werd afgewisseld met een terrasje. Met lachen en lol. Met zee en strand. Met laat naar bed gaan en uitslapen.
Met mailen en smssen. Ik kreeg bezoek en maakte afspraken. Ik genoot.
Donderdag stond Iels op het progam.

Iels is mijn oude vriendinnetje. Vanaf de lagere school tot en met de diploma's op de SSGM waren we onafscheidelijk. Samen ontdekten we vriendjes, samen werden we pubers.
Samen hadden we een prachtjeugd. Na de Mavo gingen we allebei ons eigen weg.
Iels ging de verzorging in en werd verpleegster, ik koos voor de Zeeuwse Bibliotheek.
Iels trouwde en kreeg twee dochters. En zoals dat gaat met vriendinnetjes........ we zagen elkaar steeds minder en later zelfs nooit meer.
Maar zoals dat ook gaat met vriendinnen: met verjaardagen een kaart en de kerst is niet compleet wanneer de kerstgroet van Iels en haar gezin ontbreekt.

Iels stond op ons antwoordapparaat. Iels heeft ook borstkanker. Is 5 september geopereerd en kreeg gister haar eerste chemo.

We hadden dus heel wat te bespreken en spraken af op het terras van mijn stamcafé.
In een paar uur kwam onze hele jeugd voorbij. In een paar uur hebben we veel gelachen.
Slechts af en toe praatten we over kanker, pruiken en ziek worden. In een paar uur dronken we koffie, verse sju en aten we een tosti. Iels en ik, vriendinnen en nu ook lotgenoten.
We namen afscheid, maar niet voor lang.

Oktober blijkt de maand van de Borstkanker. Ziekenhuis Walcheren organiseerde een symposium. Voor patiënten en verpleegkundigen. Iels zou erheen gaan. Niet naar alles maar wel naar "Vervroegd in de overgang". Ook voor mij erg interessant, net zoals een lezing door een hoogleraar over Erfelijkheid. We zouden elkaar de volgende dag dus weer zien. Net vroeger.

De hele week heb ik dagelijks een uurtje aan sport gedaan. Heb aanzienlijk minder alcohol gedronken en ben zelfs gestopt met de sigaretjes die ik op een dag doe.
Roof zorgt goed voor me. Waakt over mijn fruit en verse groenten. Lichamelijk zat ik aardig op de goede weg. En daarnaast.......... ik genoot.

Lichaam en geest leek zelfs één te worden. Juist tijdens het sporten dacht ik na.
Juist tijdens het sporten ontspande ik en werd ik steeds bewuster van de dingen die komen gaan. Tranen kregen de vrije loop. Vooral in het zwembad kon dat geen kwaad.
Niemand die het zag. Tijdens het sporten kwam ik ook geestelijk steeds dichterbij.

Thuis genoot ik van de stofzuiger en het ramen zemen. Over een paar dagen zou mijn rechterarm even uitgeschakeld zijn. Een aangezien Roof heel veel goede kwaliteiten heeft, maar het huishouden daar niet bij zit, zat ik geen moment stil. De wasmand was leeg, de strijk constant weg, de badkamer spik en span. Ons paleisje blonk. Ik was dus tevreden, de missie leek te slagen.

Op vrijdag ging ik in pak naar het symposium. Alles was er roze. De Pink ribbon overheerste.
De lezing over erfelijkheid was iets te hoog gegrepen. Verpleegkundigen en doktoren knikten opmerkelijk vaak met hun hoofd. Ik keek in de rondte, zat naast Iels.
Het woord eierstokken viel en termen als BRCA en FEC. Het zei me werkelijk niets.
Net als vroeger lette Iels op en was ik bezig met het volgen van een vlieg. Na een uur was het tijd voor vragen. Ik had er geen......... wist niet wat er gezegd was.

Het volgende uur ging over vervroegd in de overgang komen.
Via een PowerPointpresentatie kwamen alle verschijnselen het beeld invliegen.
Mijn mond viel steeds verder open. Kreeg ik dit?

Een interview met iemand die 46 jaar was hield mijn mond wijd open: Ze had last gehad van gemiddeld dertig opvliegers per dag, was vijftien kilo zwaarder geworden en had geen zin meer in sex. Er kwamen tips voorbij en alle verschijnselen werden uitvoerig besproken. Gelukkig kreeg ik de vlieg weer in het vizier.

Plots hoorde ik applaus. De mevrouw kreeg bloemen, roze bloemen. Ik zat te duizelen op mijn stoel. Het enige dat ik had onthouden was het uitdelen van proefmonsters met glijmiddel zonder hormonen. Speciaal ontwikkeld voor vrouwen zoals ik. Met opengeslagen handen stond ik vooraan.

Er kwamen mensen naar me toe. Een dokter, verpleegsters, een lieve vrouw met een pruik. Iedereen wenste me sterkte. Er werd rondgegaan met wijn en hapjes. Ik nam alleen nog maar spa blauw........ Ik zag dokter TT, ik zag zuster Dennis. Iedereen knikte me toe, of kneep even in mijn arm. Oktober is de maand van de kanker, ik bleek niet alleen een filmster te zijn, ik was een coryfee. Een coryfee die zo snel mogelijk aan de bar van Café Bommel wilde aanschuiven. Wachten op Roof, proosten op het laatste weekend met twee tietjes.

Paul de Leeuw en de Lama's waren die avond degene die mij aan het lachen maakte. Moe van alle indrukken vielen we tegen elkaar aan in slaap.

Zaterdag stonden we in onze favoriete outdoorzaak in Breda. Mijn haar strak op een staart. Bij ieder mutsje wat ik opdeed knikte Roof instemmend. Bij een gele, een geblokte en zelfs een roze stak ze haar duim op. Alles stond me mooi. Da's Roof.........
We kochten sjaals, twee petten en twee mutsen.

's Avonds zaten we op de bank. Voetjes op tafel. Na slecht voetbal van PSV, met helaas wel een overwinning begon Roof met zappen. Zelfs de televisie kleurde roze. Oktober is de maand van de borstkanker. Chantal Janzen presenteerde een show. We vielen erin met de woorden: "Borstkanker is doodsoorzaak nummer één bij vrouwen". Het bleek Het Pink Ribbon Award Gala 2008. Beroemdheden werden afgewisseld met levensechte verhalen, vrouwen met borstkanker, met mooie muziek, met tranen, met de uitreiking van de prijs, met de winnaar, met nog meer tranen. Wat een week.......

Een week met een lach en een traan. Een week waarin we verwend werden. Ik kreeg de nieuwe cd van Blof, ik kreeg vers fruit. Flessen wijn, bloemen en nog meer bloemen. We kregen kaarten. Heel veel kaarten. Er zijn zo veel mensen die laten weten dat ze aan ons denken, dat ze er voor ons zijn, dat ze voor ons bidden. En ik kreeg reacties op deel één uit de strijd tegen BarbaBella, BirdBorst. Ongelofelijk lieve, mooie, onverwachte, anonieme, ontroerende, eerlijke reacties.
Via het blog, via de e-mail, via de post. Het voelt warm, het voelt goed. Wat een week........

Ik merk dat de emoties toenemen. Vanmiddag fietste ik met Grote zus naar het zwembad.
Voor de laatste keer met twee tietjes in mijn badpak. Vanavond voor de laatste keer pasta gegeten, voor de laatste keer. Voor de laatste keer naar Blof luisteren: "Oktober, oktober is de wreedste maand, oktober........" Vanavond gaan we vroeg naar bed, tenslotte wordt ook dat de laatste keer.

Het is nu dinsdagavond 7 oktober. Morgen is het zover. Om half 9 moeten we ons melden op afdeling Oost 3. Mijn koffertje met de vier wieltjes staat klaar. De pyama is gewassen, een nieuwe tandenborstel en een verse tube tandpasta zorgen ervoor dat de toilettas vol lijkt.
Om 9.00 uur volgt de scan en om 13.00 uur staat de operatie gepland.

Wat een week............. Missie geslaagd!
Klaar voor de start............ AF!
Bird

15 opmerkingen:

Anoniem zei

Roofvogels,

in gedachten héél dicht bij
altijd

J&R

AM zei

Lief dapper zusje,
Ik weet dat je nog kijkt voor je morgen vertrekt. In gedachte heel dicht bij je. Zodra je wakker bent kom ik! Wat er ook allemaal te gebeuren staat, jij blijft mijn allermooiste kanppe dappere humoristische zusje!! Met of zonder BORST(en).....xxxxx

Anoniem zei

Lieve Birdy,

Goeie wedstrijd!

We denken aan je...

davidovix zei

Heey Birdy/Peet

Het is hier nu 11 uur in de bieb en ik heb net mijn fruithap op. Das al jaren een vast ritueel rond deze tijd. Toch is hier anders dan anders. Niet alleen ik, maar heel veel collega's zitten met hun gedachten ergens anders. We denken allemaal aan jouw en Peet !!! Ik heb net je stukje gelezen en weet nu pas hoe laat de operatie is. Het zal dus rond die tijd nog vreemder worden. Ik wens jullie allebei heel heel veel sterkte, en zeker ook de rest van jullie familie !!!

Dikke vette knuf
Kees

Anoniem zei

Hé Birdie en Roof,

Heel veel sterkte straks...we denken aan je....
xxxx

W en C

Henk zei

Sterkte, ik denk aan je.

Henk zei

Naast mijn beste wensen wil ik hier ook nog toevoegen dat je echt prachtig schrijft. Daar koop je verder niets voor, maar ik wil het wel even kwijt.

Die foto van het eenzame koffertje is hartverscheurend.

Zet 'm op!

Harlekineke zei

Hallo Birdie en Roof,

Hopenlijk gaat het zo goed als maar mogelijk is met jullie. De dag hopenlijk goed doorgevlogen. In gedachten vliegen we mee. Heel veel sterkte in de komende tijd.

Anoniem zei

Hee "lotgenoot"
Daar zitten we dan....
Allebei afscheid genomen van een slecht stukje uit ons leven.
Nu weer met opgeheven hoofd voorop in de strijd!
Het kwaad is weg, wat overblijft is te mooi om te verliezen ook al ziet het er anders uit.
Onze tranen spoelen de ellende weg en met onze lach betoveren we iedreen om ons heen, vooral ons zelf.
Dikke kuzzzz Ilse

BirdBlok zei

Vanuit mijn bed in het ziekenhuis via het internet op mijn mobiele telefoon: wat lief allemaal... De operatie zit erop. Gister was zwaar. Vandaag gaat beter. Morgen weer naar huis...x m

Anoniem zei

Lieve meisjes,

Denk aan jullie!

kusje

Anoniem zei

Welkom thuis Birdie...laat je lekker verwennen en rust goed uit....als er een (haags)bakkie gedronken kan worden dan hoor ik het graag....

beterschap!!!

WC

WierHier zei

Dapper zoals je het allemaal verwoord. Hoop dat je snel weer zal herstellen. Sterkte!

groetjes,
Mirre

Unknown zei

Lieve Maringe
Volgens mij is bloggen van ons allebei een gedeelde passie, alleen is er inhoudelijk een wereld van verschil. Wat jij aan oprechtheid, dapperheid en eerlijkheid durft te laten zien, zou ik denk ik nooit kunnen. heb diep respect voor en hoop dat je snel hersteld om je verdere dappere strijd te kunnen voeren. Voor jou geldt hetzelfde: ga zo door! Sterkte en blijf vooral bloggen.
Liefs Janette

Anoniem zei

lieve allebei!

Van harte hoop ik dat het iedere dag een beetje beter gaat ...
En misschien vertrouw je binnenkort je ervaringen wel weer toe aan je blog/aan ons!

Sterkte allebei!
en liefs,
Anja